| Wie zijn wij?
Wij willen ons even voorstellen. Wij zijn moeder en dochter Shirley en Stacey van Schie Stacey en ik zijn allebei overtuigde poedelfreaks. Vandaar dat wij zijn begonnen met het fokken van poedels. Bij mij is het al begonnen rond mijn achtste jaar toen mijn moeder haar eerste grijze dwergpoedel kreeg. Mijn schoonzus nam toen een zwarte toypoedel en wat later hadden al mijn zussen zwarte toypoedels. Ik wilde toen ook al een witte toy maar dat mocht ik niet van mijn moeder. "Als je later groot bent dan moet je dat zelf weten, maar ik vind één hond in huis genoeg", vond ze. Toen ik samen ging wonen met mijn vriend Tinus (waar ik een jaar later mee trouwde), vond ik op een goede zaterdagavond een advertentie voor een witte toypoedel in de krant. Mijn vriend Tinus (bijna twee meter) zei: "als jij dat zo graag wilt moet je hem gaan halen, als je maar niet denkt dat ik met zo'n klein (...)hondje ga lopen". Een maand of vier later kwam ik onverwachts in het ziekenhuis te liggen, en ja, toen moest hij er toch mee naar buiten. Vanaf dat moment zijn ze de beste maatjes geworden en heeft Tinus hem helemaal verwend (nou, zeg maar gewoon: verpest). En vanaf die tijd was Tinus ook poedelfreak. En dat was maar goed ook, want het bleef niet bij één poedel. Nog geen anderhalf jaar later kwam ook de tweede witte toy in huis. Toen werd onze oudste zoon geboren en hebben we het een poosje bij twee poedels gelaten. Want er kwam nog een zoon en een dochter. Mijn eerste witte poedel, Tarzan, is maar tien jaar geworden. Helaas is hij verongelukt. De tweede was Droppie. Dat vond Tinus wel een leuke naam. Droppie werd zestien jaar. Twee jaar nadat Tarzan was overleden kwam Billy in ons leven. Hij is veertien jaar geworden. Zeven jaar daarna ging mijn zus naar Amerika verhuizen en kwam haar middenslag zwarte poedel Lady bij ons wonen. Die werd ook veertien. En waar plaats is voor twee kan er nog wel eentje bij: in juli 2006 kwam Maxime (we noemen haar Maxsey) bij ons en weer een half jaar later Maxsey's halfzusje Byou. Vanaf dat moment hadden wij vier poedels: Billy, Lady, Maxsey en Byou. Stacey en ik wilden toch wat meer doen met onze hondjes dan alleen maar kroelen. Zo zijn wij begonnen met wat shows te doen. Voor Byou was het showen vrij snel afgelopen doordat ze haar pootje (voor de tweede keer) brak. De eerste keer nog bij de fokker, de tweede keer bij ons op vakantie, toen ze uit de camper wilde springen. Einde show-carrière. Maxsey heeft nog wat meer shows gelopen, maar zij vond er niks aan en werd er te zenuwachtig van. Weer een carrière afgelopen. Jammer, want ze deed het best wel aardig en werd zelfs in Oostende eerste met de kwalificatie 'uitmuntend'. "Zouden we ermee kunnen gaan fokken?", zo dachten we. Tja, dan moet je wel eerst wat testen laten uitvoeren: ogen, heupen, knieën en een DNA-test. Toen alles goed bleek te zijn, besloten we om een nestje te nemen. Haar eerste nestje heeft zij in 2008 gekregen. Drie prachtige pups, een reu en twee teefjes, waarvan wij één teefje hebben gehouden, onze Dutchess. We hebben gelukkig de ruimte, en op dit moment lopen er tien lieve poedels bij ons rond. Stacey heeft er ook nog twee en de laatste 'logeert' bij een goede vriend. We zijn er helemaal gek mee. Al onze kinderen zijn inmiddels poedelfreaks. Wij zijn al heel lang lid van de rasvereniging (de Nederlandse Poedelclub) en fokken volgens de hoge eisen van de vereniging en van de Raad van Beheer. We hopen dat onze liefde voor poedels aanstekelijk werkt. Niet voor niets wordt vaak gezegd: "eens een poedel, altijd een poedel". Tinus, Shirley en Stacey van Schie |